Ομολογία Πίστεως του 1689

Κεφάλαιο 22

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

Παράγραφος 1. Το φως της φύσης δείχνει ότι υπάρχει ένας Θεός, ο Οποίος έχει κυριότητα και κυριαρχία επάνω στα πάντα· είναι δίκαιος, καλός και κάνει καλό στους πάντες· και ως εκ τούτου πρέπει να Τον φοβόμαστε, να Τον αγαπάμε, να Τον δοξάζουμε, να Τον επικαλούμαστε, να Τον εμπιστευόμαστε, και να Τον υπηρετούμε, με όλη την καρδιά, και όλη την ψυχή, και όλη τη δύναμη.1 Αλλά ο αποδεκτός τρόπος λατρείας του αληθινού Θεού, έχει διοριστεί από τον Ίδιο,2 και πρέπει να περιορίζεται σύμφωνα με τη θέλησή Του, ώστε να μην λατρεύεται σύμφωνα με τη φαντασία και τα τεχνάσματα των ανθρώπων, ούτε με τις προτάσεις του Σατανά, ούτε με ορατά σύμβολα, ούτε με οποιονδήποτε άλλον τρόπο που δεν ορίζεται μέσα στην Αγία Γραφή.3

1 Ιερεμίας 10:7, Μάρκον 12:33

2 Δευτερονόμιο 12:32

3 Έξοδος 20:4-6

Παράγραφος 2. Θρησκευτική λατρεία πρέπει να δίνεται στον Θεό Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα, και σ’ Αυτόν μόνο·4 όχι σε αγγέλους, αγίους, ή οποιοδήποτε άλλο πλάσμα·5 και από τον καιρό της πτώσης, δεν γίνεται χωρίς μεσολαβητή,6 και η μόνη αποδεκτή διαμεσολάβηση είναι αυτή του Χριστού.7

4 Ματθαίον 4:9-10, Ιωάννην 6:23, Ματθαίον 28:19

5 Ρωμαίους 1:25, Κολοσσαείς 2:18, Αποκάλυψη 19:10

6 Ιωάννην 14:6

7 Α΄ Τιμόθεον 2:5

Παράγραφος 3. Ο Θεός απαιτεί από όλους τους ανθρώπους την προσευχή με ευχαριστία, η οποία είναι ένα μέρος της φυσικής λατρείας.8 Αλλά για να γίνει η προσευχή αποδεκτή, πρέπει να γίνεται στο όνομα του Υιού,9 με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος,10 σύμφωνα με το θέλημά Του·11 με κατανόηση, σεβασμό, ταπεινότητα, θέρμη, πίστη, αγάπη και επιμονή· και όταν γίνεται με άλλους, πρέπει να γίνεται σε μια γνωστή γλώσσα.12

8 Ψαλμός 95:1-7, Ψαλμός 65:2

9 Ιωάννην 14:13-14

10 Ρωμαίους 8:26

11 Α΄ Ιωάννη 5:14

12 Α΄ Κορινθίους 14:16-17

Παράγραφος 4. Η προσευχή πρέπει να γίνεται για πράγματα νόμιμα, και για κάθε σόι ανθρώπων που ζουν ή που θα ζήσουν στο μέλλον·13 αλλά όχι για τους νεκρούς,14 ούτε για εκείνους για τους οποίους είναι γνωστό ότι έχουν αμαρτήσει την αμαρτία προς τον θάνατο.15

13 Α΄ Τιμόθεον 2:1-2, Β΄ Σαμουήλ 7:29

14 Β΄ Σαμουήλ 12:21-23

15 Α΄ Ιωάννη 5:16

Παράγραφος 5. Η ανάγνωση των Γραφών,16 το κήρυγμα και η ακρόαση του Λόγου του Θεού,17 η διδασκαλία και η νουθεσία του ενός προς τον άλλον, με ψαλμούς, ύμνους και πνευματικά τραγούδια, ψάλλοντας με χάρη μέσα στις καρδιές μας στον Κύριο·18 όπως επίσης η τήρηση του βαπτίσματος19 και του δείπνου του Κυρίου,20 είναι όλα μέρη της θρησκευτικής λατρείας του Θεού, που πρέπει να εκτελούνται με υπακοή σ’ Αυτόν, με κατανόηση, πίστη, ευλάβεια, και ευσεβή φόβο· επίσης, σε ειδικές περιπτώσεις, υπεύθυνη και σοβαρή ταπείνωση, νηστείες,21 και ευχαριστίες πρέπει να τηρούνται με ιερό και ευλαβή τρόπο.22

16 Α΄ Τιμόθεον 4:13

17 Β΄ Τιμόθεον 4:2, Λουκάν 8:18

18 Κολοσσαείς 3:16, Εφεσίους 5:19

19 Ματθαίον 28:19-20

20 Α΄ Κορινθίους 11:26

21 Εσθήρ 4:16, Ιωήλ 2:12

22 Έξοδος 15:1-19, Ψαλμός 107:1-43

Παράγραφος 6. Την σημερινή ημέρα, υπό του ευαγγελίου, ούτε η προσευχή, ούτε οποιοδήποτε άλλο μέρος της θρησκευτικής λατρείας, είναι δεμένο σε κάποια τοποθεσία ή γίνεται πιο αποδεκτό εξαιτίας του μέρους στο οποίο πραγματοποιείται, ή εξαιτίας της κατεύθυνσης στην οποία πραγματοποιείται· αλλά ο Θεός πρέπει να λατρεύεται παντού εν πνεύματι και αληθεία·23 όπως, για παράδειγμα, στη λατρεία που διεξάγεται ιδιωτικά και οικογενειακά24 σε καθημερινή βάση,25 στη λατρεία που πραγματοποιεί μυστικά ο καθένας μόνος του·26 και πιο επίσημα στις δημόσιες συνάξεις, οι οποίες συγκαλούνται σύμφωνα με το Λόγο του Θεού και την πρόνοιά Του, και δεν πρέπει να γίνονται απρόσεκτα, και ούτε πρέπει εσκεμμένα να παραμελούνται ή να εγκαταλείπονται.27

23 Ιωάννην 4:21 Μαλαχίας 1:11, Α΄ Τιμόθεον 2:8

24 Πράξεις 10:2

25 Ματθαίον 6:11, Ψαλμός 55:17

26 Ματθαίον 6:6

27 Εβραίους 10:25, Πράξεις 2:42

Παράγραφος 7. Αφού είναι νόμος της φύσης, ότι σε γενικές γραμμές ένα ποσοστό του χρόνου, που καθορίζεται από τον Θεό, πρέπει να διατίθεται για τη λατρεία του Θεού, έτσι, μέσω του Λόγου Του, με μία θετική, ηθική και διαρκή εντολή, δεσμεύοντας όλους τους ανθρώπους, σε κάθε γενιά, έχει διορίσει συγκεκριμένα μία ημέρα στις επτά να διατηρείται ως Σάββατο, ιερό προς Αυτόν,28 η οποία ημέρα από την αρχή του κόσμου ως την ανάσταση του Χριστού ήταν η τελευταία ημέρα της εβδομάδας, *και από την ανάσταση του Χριστού άλλαξε στην πρώτη ημέρα της εβδομάδας, η οποία ονομάζεται Κυριακή ημέρα,29 και συνεχίζεται μέχρι το τέλος του κόσμου ως το Χριστιανικό Σάββατο, αφού η τήρηση της τελευταίας ημέρας της εβδομάδας έχει καταργηθεί.

28 Έξοδος 20:8

29 Α΄ Κορινθίους 16:1-2, Πράξεις 20:7, Αποκάλυψη 1:10

Παράγραφος 8. Οπότε, το Σάββατο τηρείται ιερό προς τον Κύριο, όταν οι άνθρωποι, μετά τη δέουσα προετοιμασία της καρδιάς τους, και έχοντας εκ των προτέρων βάλει σε τάξη τις καθημερινές υποθέσεις, όχι μόνο τηρούν μια ιερή ανάπαυση όλη την ημέρα από τα έργα τους, τα λόγια τους, και τις σκέψεις τους σχετικά με τις εγκόσμιες ασχολίες και την αναψυχή,30 αλλά αφιερώνουν επίσης ολόκληρη την ημέρα στη δημόσια και ιδιωτική λατρεία, και τα καθήκοντα της αναγκαιότητας και του ελέους.31

30 Ησαΐας 58:13, Νεεμίας 13:15-22

31 Ματθαίον 12:1-13

The Reformed Reader Home Page  Copyright 1999, The Reformed Reader, All Rights Reserved